“เครื่องมือดะวะฮฺ”
แหล่งที่มา บทความ The Greatest Da’wah Tool
http://idealmuslimah.com/calling-to-allah/methods-and-techniques/366-thegreatest-dawah-tool
เขียนโดย อะหมัด อิบนุ อับดุลรอฮฺมาน อัซซะวียาน Ahmad ibn ‘Abd al-Rahmân al-Swiyân
ขณะที่ผม (ผู้เขียน: อะหมัด) กำลังเดินทางกลับจากการเดินทางอันแสนยาวนานโดยเครื่องบิน อัลลอฮฺทรงประสงค์ให้ผมได้นั่งติดกับกลุ่มเด็กวัยรุ่นชายกลุ่มหนึ่งที่เสียงหัวเราะของพวกเขานั้นดังสร้างความรบกวนอย่างมาก อีกทั้งอากาศภายในนั้นเต็มไปด้วยควันบุหรี่ของพวกเขา และด้วยพระปรีชาญาณของอัลลอฮฺ ที่นั่งทุกที่บนเครื่องบินลำนั้นเต็มไปด้วยผู้โดยสาร และผมก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนไปนั่งที่อื่นได้
ผมพยายามที่จะหนีปัญหาด้วยการนอน แต่ผมก็ทำไม่ได้ เมื่อผมเริ่มทนไม่ไหวกับเสียงของกลุ่มเด็กวัยรุ่นพวกนั้น ผมจึงหยิบมุศฮัฟ (อัลกุรอาน) ขึ้นมา และเริ่มอ่านอัลกุรอานด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แลังจากนั้นไม่นานวัยรุ่นกลุ่มนั้นจึงเริ่มเงียบลง บางคนก็อ่านหนังสือพิมพ์และบางคนก็นอนหลับไป
ทันใดนั้น วัยรุ่นคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดัง แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ข้างๆ ผมก็ตาม ว่า “พอได้แล้ว พอสักที!!”
ผมคิดว่าผมคงรบกวนเขาเพราะเสียงของผมนั้นอาจจะดังเกินไป ดังนั้น ผมจึงกล่าวขอโทษเขาและอ่านอัลกุรอานต่อไปด้วยน้ำเสียงที่เบาที่มีเพียงแต่ผมเท่านั้นที่สามารถได้ยินได้ แต่ผมก็เห็นวัยรุ่นคนดังกล่าวใช้มือกุมขมับของเขา และมีอาการกระวนกระวาย กระสับกระส่ายไปมาอยู่ตรงที่นั่งของเขา สักพักเขาก็เงยศรีษะขึ้นและพูดกับผมด้วยความโกรธว่า “ขอทีเถอะ ช่วยหยุดสักที ผมทนไม่ไหวแล้วนะ!!”
จากนั้นหนึ่งเขาก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินออกไป สักพักหนึ่งเมื่อเขากลับมา เขาก็กล่าวทักทายผมด้วย “สลาม” และขอโทษผม และเขาก็นิ่งเงียบลง ผมไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันหน้ามาหาผมพร้อมด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาทั้งสองข้างและพูดกับผมเบาๆ ว่า
“มันเป็นระยะเวลาประมาณสามปี หรือมากกว่านั้นที่หน้าผากของผมไม่ได้แตะลงพื้นเลย (สุญูด) และผมก็ไม่ได้อ่านอัลกุรอานแม้แต่อายะฮฺเดียว
ตลอดทั้งเดือนที่ผมเดินทางในครั้งนี้ ไม่มีความชั่วใดๆ ที่ผมไม่ได้ทำ จนกระทั่งผมเห็นคุณอ่านอัลกุรอาน และโลกของผมก็กลายเป็นสีดำ หัวใจของผมเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ผมรู้สึกเหมือนมีใครกำลังบีบคอผม ผมรู้สึกได้ว่าทุกๆ อายะฮฺที่คุณอ่านสัมผัสบนร่างกายของผมเหมือนการถูกเฆี่ยนด้วยแส่
ผมถามตัวเองว่า ผมจะอยู่กับ “ความเพิกเฉย” นี้ไปอีกนานแค่ไหน? หนทางที่ผมเดินอยู่นี้จะนำพาผมไปที่ใด? อะไรจะเกิดขึ้นหลังจากความสนุกสนานทั้งหมดนี้? หลังจากตั้งคำถามกับตัวเอง ผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ คุณรู้ไหมว่าทำไม?
…ผมรู้สึกจุกอกขึ้นมาอย่างมากจนต้องร้องไห้ และผมไม่รู้จะไปที่ไหนที่จะหลบสายตาของผู้คน!”
ผม (ผู้เขียน) จึงบอกกับเขาเกี่ยวกับเรื่องของการเตาบัต (ขออภัยโทษ) และการหันกลับสู่อัลลอฮฺ จากนั้นเขาจึงสงบลง
เมื่อเครื่องบินบินลงสู่พื้นดิน เขาก็หยุดผม เหมือนกับว่าเขาต้องการที่จะออกห่างจากเพื่อนๆ ของเขา เขาถามผมด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “คุณคิดว่าอัลลอฮฺจะทรงตอบรับการขออภัยโทษของผมมั้ย?” ผมตอบว่า “หากคุณจริงใจและจริงจังต่อการสำนึกผิด อัลลอฮฺย่อมอภัยโทษให้กับความผิดทั้งหมดของคุณ”
เขากล่าวว่า “แต่ผมได้ทำสิ่งที่ชั่วร้าย มันชั่วร้ายมากๆ”
ผมตอบว่า “คุณไม่เคยได้ยินสิ่งที่อัลลอฮฺตรัสไว้หรือว่า “โอ้ อิบาดียฺ (ปวงบ่าวของฉัน) ที่ได้ละเมิดต่อตัวของพวกเขาเอง (โดยการข้องเกี่ยวกับการกระทำชั่วและบาปทั้งหลาย) จงอย่าสิ้นหวังต่อพระเมตตาของอัลลอฮฺ แท้จริงแล้ว อัลลอฮฺทรงอภัยโทษต่อความผิดบาปทั้งหลาย แท้จริงอัลลอฮฺคือผู้ทรงอภัย และทรงเมตตายิ่ง” (อัล ซุมัรฺ 39:53)?
ผมเห็นเขายิ้มด้วยความสุข และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา จากนั้นเขาก็กล่าวร่ำลาผมและจากไป ซุบฮานัลลอฮัลอะซีม
ไม่ว่าความชั่วหรือบาปของชายคนนั้นจะมากมายสักเพียงใด แต่ในหัวใจของเขา นั้นมีเมล็ดแห่งความดีงามซ่อนอยู่ หากเพียงแค่เราสามารถเข้าถึงเมล็ดแห่งความดีงามนั้นและทำให้มันเติบโตได้ มันย่อมผลิดอก ออกผล อินชาอัลลอฮฺ
“เมล็ดแห่งความดีงาม” นี้มักจะทำการต่อสู้อยู่ในหัวใจของมนุษย์ แม้ว่ามันจะถูกปกปิดด้วยชั้นของความคิดเและความใคร่ต่างๆ ก็ตาม แต่เมื่ออัลลอฮฺทรงประสงค์ให้เกิดความดีงามต่อบ่าวของพระองค์ พระองค์จะทรงประทานซึ่งแสงแห่งทางนำให้ส่องสว่างในหัวใจของเขา และนำทางเขาสู่หนทางของบรรดาผู้ที่ได้รับทางนำ ดังที่อัลลอฮฺทรงตรัสว่า
“และผู้ใดก็ตามที่อัลลอฮฺทรงประสงค์ที่จะนำทางเขา พระองค์จะทรงเปิดทรวงอกเขาสู่อิสลาม และผู้ใดก็ตามที่พระองค์ประสงค์ให้เขาหลงทาง พระองค์จะทรงทำให้ทรวงอกของเขาคับแคบ เสมือนว่าเขากำลังปืนป่ายขึ้นไปยังท้องฟ้า (อัล อันอาม 6:125)
จากนิตยสาร Al Bayan เล่มที่ 152 ร่อบีอุ้ลอาคิร 1421 หน้าที่ 66-67
بنت الاٍسلام